حفظ کاربری اراضی کشاورزی به عنوان بستر فعالیتهای کشاورزی یکی از مهمترین مولفههای تصمیمگیری در عرصه توسعه کشاورزی و ملی است، چرا که در همه جوامع کوچک و بزرگ تأمین امنیت غذایی نسل فعلی و آتی مستلزم حفظ و پاسداشت اراضی کشاورزی موجود برای استفاده مستمر و موثر از آنها است. از این رو بهرهبرداری بهینه و حفاظت از آن به عنوان تضمینکننده تداوم حیات بشری، یکی از ماموریتهای مهم سیاستگذاران و برنامهریزان توسعه پایدار کشاورزی است. بیشتر کشورهای توسعهیافته و پیشرو در بلوک شرق در عرصه حفظ کاربری اراضی کشاورزی، برنامهریزی برای جلوگیری از تغییر کاربری اراضی، جلوگیری از خرد شدن آنها برای اقتصادی بودن تولید و یکپارچهسازی آن، مدیریت بهرهوری و بهینهسازی نحوه استفاده از اراضی را یکی از مهمترین وظایف حاکمیتی دولتها دانسته و آن را در رأس برنامههای خود قرار دادهاند و سالانه مبالغ زیادی از بودجههای اعتباری دولت را صرف اجرای برنامههای مختلف حفاظت از اراضی کشاورزی مینمایند. بنابراین هدف این تحقیق بررسی تجارب ایران و برخی از کشورهای آسیایی در رابطه با اجرای قوانین و برنامههای مختلف در عرصه حفظ کاربری اراضی کشاورزی است تا از این منظر بتوان به بینش جامعی درباره وضعیت حفظ کاربری اراضی کشاورزی ایران و کشورهای دیگر دست یافته و اقدامات اصلاحی لازم برای بهبود وضعیت موجود و دستیابی به وضعیت مطلوب کاربری اراضی کشاورزی را ارائه نمود.